Iedere zomer passen mijn vriend en ik op katten in Amsterdam. Naast het verzamelen van pelsmantels hebben we daarbij nog een missie: we gaan op expeditie in de omliggende buurt, en verkennen alle hoeken en gaten. Ditmaal belandden we in misschien wel het meest gefotografeerde stukje Amsterdam: de bloemrijke Jordaan. Op een steenworp afstand van de gracht waar Batavus Droogstoppel ‘makelaar in koffi’ was, en de straat waarin jetsetkunstenaar Rob Scholten door een autobom zijn beide benen verloor. Een wijk van uitersten, maar waar toch de gezelligheid en een dorpse sfeer nog steeds de boventoon vieren. Als je klein woont, dan is de straat je huiskamer.
We kijken uit op spelletjescafé De Laurierboom, dat altijd bevolkt is door stamgasten, waaronder de eigenaar en de curator van de galerie aan de overkant en de kunstenaars die hier exposeren. Thema is dit keer Marcel Duchamp en de schaakkunst. In café Festina Lente spreken we een buurtgenoot die vertelt over Jordanezen die nog nooit een stap buiten de Singelgracht hebben gezet, “dat is voor hen het buitenland”. Het buurtje heeft dan ook veel te bieden. Naast het rumoer in de vele kroegen kun je de stilte opzoeken in maar liefst 24 hofjes.
Onze bovenwoning heeft het formaat van een poppenhuis, en is ingericht als een zigeunerwagen vol met snuisterijen. Vanaf de zuurstokroze bank worden we omringd door kanten gordijnen, hertenbeeldjes en rozenkransen. De slaapkamer ligt op de derde etage, boven de buren op de tweede. De ruimte is niet veel groter dan het ledikant; we moeten over de houten ombouw klimmen om erin te komen. Wel is er een, voor Jordanese begrippen, ruim dakterras, waarop je heerlijk kunt zonnebaden tussen de druivenranken en vijgenbomen.
De bewoners, op wier katten wij passen, zijn op fietsvakantie. Behalve van hun Jordanese optrekje krijgen we ook de sleutel van hun datsja in een idyllisch tuinpark aan de rand van de stad. Daar wonen ze de helft van het jaar. In het verhuizen zijn ze inmiddels zeer bedreven: ze vouwen zich met de twee katten in hun Canta en racen er over de hobbelige Nieuwendammerdijk naartoe. Zo hebben ze het beste van twee werelden. Hun Jordanese onderburen pakken dat nog iets radicaler aan. Zij zijn elke winter in Californië, want “in Nederland is het dan te koud.”
Moos en Müpke zijn twee inventieve poezen. De atletische Müpke – zwart met witte sokjes – is altijd op ontdekkingstocht in de wildernis aan tuinen achter het huis, op zoek naar muizen en vogels. De zwartwit-gevlekte Moos heeft ook een passie voor eten, maar kiest een makkelijkere weg: de Tupperwaredoos met brokjes heeft hij meermalen omgegooid en volledig leeggegeten. Hij wil alleen het trappenhuis verkennen. Wegens wegloopgevaar mag hij echter absoluut niet de straat op, dus het is elke keer weer een onderneming om Moos te vangen als hij door de geopende deur de trap op roetsjt. Op een verhitte augustusavond kwamen Moos en Müpke samen op het dak: de strijd moest worden aangegaan met buurkat Alfonso. Als in The Good, the Bad and the Ugly vormden ze een driehoek, blazend naar elkaar. Maar het liep met een sisser af. In de zon kun je beter luieren dan strijden, concludeerden ze, en de nieuwkomer werd verwelkomd als huisvriend.
Na deze tropische hittegolf, waar geen eind aan leek te komen, begon het op een avond plotseling weldadig te regenen. Langs de gevels viel een gordijn van duizenden druppels neer. Ik schoof het raam omhoog voor wat verfrissing. De straat was verlaten, op een jonge vrouw na. Ze ging volledig op in een regendans, die Kate Bush zou doen verbleken. Een dertiger in een Jane Fonda-fitness-outfit kwam de hoek om gerend en passeerde onverstoorbaar haar buurtgenoot. Zonder omhaal je eigen gang gaan: het kan allemaal, in de Jordaan.
Wil je weten welke buurten we eerder verkend hebben? Lees hier de vorige edities: Noord, Alcatraz en Betondorp.
Tekst en foto’s: Vera de Lange
verascoop.nl 