“O, dus jullie zijn op expeditie!”, concludeert onze nieuwe buurvrouw als mijn vriend en ik vertellen dat we hier voor een maand als vakantie-kattenoppas wonen. We zijn beland op een woonboot in het westen van Amsterdam, op een vergeten rafelrandje tussen een begraafplaats en een industrieterrein. Het vaartuig, of eigenlijk een in een betonnen bak drijvend huis, ligt verstopt achter een afgezonderde parkeerplaats die oogt als de ideale plek voor criminele afrekeningen. Maar dan volgt een idyllisch, met vlierbloesem begroeid paadje. Hierlangs loopt het kanaal, waar nog de meeste actie plaatsvindt: als hangplek voor reigers, futen, Nijlganzen en meerkoeten. De hele dag hoor je hier vogels; de watervogels aan de ene kant en de bosvogels aan de andere.

“We noemen ‘m Alcatraz.” Zo karakteriseert onze buurman grijnzend ons tijdelijke optrekje. Inderdaad is het een onneembare vesting met een hoge muur eromheen. Ook binnen is er niets dat lijkt op de pittoreske rommeligheid van de boten eromheen. Eerder lijkt het op een huis van de toekomst. De strakke witte inrichting – in de woonkamer staat niet veel meer dan een paar leren stoelen, een Afrikaans schild en een enorme flatscreen tv –  is voorzien van alle luxe.

Wonen op deze boot is een ware belevenis: aan boord zijn een sauna, een jacuzzi met kussentjes en radio, een inloopdouche met zeven douchekoppen en licht in alle kleuren, en last but not least: een op temperatuur verstelbaar waterbed. Ook zijn er allerlei snufjes die we alleen uit de reclame kenden, zoals een kraan met kokend water en een luxe espresso-apparaat. Beide hebben we nog niet aan de praat kunnen krijgen, dus voor koffie en thee warmen we een pannetje water op. Het is een soort kamperen in een vijfsterrenhotel.

Tv kijken is hier niet meer nodig; elke dag is het een groot plezier om de eendjes op gelijke hoogte voorbij te zien zwemmen en de zon te zien ondergaan. Als het onweert zit je op de eerste rij voor een waar openluchtspektakel.  De twee rode poezen Kip en Snoes duiken en springen als piraten overal op en in; op de vlonder staat een visnet om ze te redden als ze te water raken. Ze beschouwen ons als hun nieuwe baasjes – met de bijkomende verlatingsangst: als wij in de sauna gaan, zitten ze voor het raampje te wachten tot we er weer uitkomen.

“Nou, het is hier heerlijk wonen, hoor!” In zangerig Amsterdamse praat de buurvrouw, een bejaarde dame die nog elke dag twee rondjes loopt met de rollator en haar grote, blinde hond, over wat er speelt in de buurt. De prachtige villa bij de begraafplaats wordt omgebouwd tot een hotel, en in het havengebied vlakbij worden 70.000 woningen gebouwd. Ook deze oase van rust middenin Amsterdam zal dus moeten veranderen om hetzelfde te blijven.

Wil je weten waar we vorige zomer zaten? Lees hier Expeditie Amsterdam deel 1!

09 aug Dit bericht is gepubliceerd op augustus 9, 2019 om 2:20 pm. Het’is opgeslagen in Amsterdam en getagd als huis, kattenoppas. Markeer de permalink als favoriet. Volg hier alle reacties met de RSS feed voor dit bericht.