Een smalle, donkere steeg in de Napolitaanse volksbuurt Rione Sanità veranderde afgelopen zaterdag in een bloemen- en glitterzee. Er was een karovaan neergestreken, een toneelgezelschap dat maandenlang met man en macht heeft gewerkt, met als resultaat een straattoneelstuk voor de hele buurt. Ik hielp mee aan het maken van de kostuums.

Het toneelstuk, getiteld La fioritura, oftewel De bloei, speelde zich af in een stad waarin geen plaats is voor natuur of bloemen. Omdat de wolken zijn geprivatiseerd, valt er geen regen meer, en mag het water alleen gebruikt worden om te drinken en je te wassen. Een bloemetje of plantje water geven is dus ten strengste verboden. Twee fanatieke politieagenten speuren met hun verrekijkers en neuzen de straten af naar clandestiene viooltjes of geraniums.

Maar er is verzet opgekomen. Een groep bloemen in alle soorten en maten, onder leiding van de geheimzinnige dichter Ciccio Tulipano, oftewel Fransje Tulp, ondermijnt het gezag van de twee politieagenten. Met muziek, liedjes en poëzie winnen ze terrein, en uiteindelijk explodeert de stad in een vuurwerk van bloemen. De bloemen werden gespeeld door een groep van 30 kinderen uit de wijk in de leeftijd van 6 tot en met 16 jaar.

Zwoegen en zweten

Samen met zes vrouwen, die allemaal in en rondom Rione Sanità wonen, maak ik deel uit van het kostuumatelier dat hoort bij het theatergezelschap Puteca Celidonia. Voor dit toneelstuk hebben we een maand lang gehaakt, genaaid, gezwoegd en vooral de laatste weken, waarin de temperaturen opliepen tot 35 graden, gezweet om alle kostuums op tijd af te krijgen.

De basis voor de kostuums waren een aantal kledingstukken die onze docente, de virtuoze kleding- en hoedenmaakster Patrizia Visone, veelal tweedehands voor een paar euro op de markt had ingeslagen. Daaraan heb ik kleding toegevoegd uit de Guardaroba Solidale, een kledinguitdeelpunt voor daklozen en families met weing geld, waar ik sinds deze maand als vrijwilliger werk.

Bloemen van plastic flesjes
Deze kleding pasten we aan en voorzagen we van flitsende accesoires en hoofddeksels, gemaakt met de handwerktechnieken die we hebben geleerd in de cursus kostuummaken die we samen volgen, maar ook met elk denkbaar materiaal dat goedkoop is en makkelijk te vinden, zoals de draden van een mop, sponzen, plastic flesjes en bloemverpakkingen. Met als resultaat een troep kinderen die er in hun fantasierijke uitdossingen uitzagen als, inderdaad, een explosie van bloemen.

Kleding kapotscheuren
In de eerste weken, onder leiding van kleermaakster Patrizia, waren de pakken dus vooral kleurrijk en vrolijk. De kindsterretjes kwamen ze voor het eerst passen, en het was ontzettend leuk om ze te zien rondrennen, uitgelaten in hun nieuwe outfit.

Maar toen na een paar weken de kostuumontwerper Giusseppe Avallone, net terug van de filmset, de leiding overnam, werd het roer compleet omgegooid. “Die kinderen zijn rebellen, die opgroeien zonder ouders. Ze zijn als de Peter Pans verloren jongens. Ze lopen rond in lompen, gescheurde, en vieze kleren.” Kortom, de kostuums die we tot dan toe hadden gemaakt waren veel te schoon en mooi.

“Dovete sporcarli, stracciarli!” luidde het commando. Oftewel: vies maken, kapotscheuren die kleren! In de tweede ronde namen we dus alle kostuums weer onder handen, ditmaal met de staalborstel om gaten en rafels te maken en vuile vlekken met donkere make-up en olie. Er werden kledingstukken in de fik gestoken. Het deed een beetje pijn om die stralende kostuums zo toe te takelen, maar het resultaat mocht er wezen.

Tot op de laatste seconde voor de voorstelling werd er nog heen en weer gerend met naald en draad, schmink en talkpoeder. Het talkpoeder strooiden we over de schouders van de nazi-achtige trenchcoats van de politieagenten, wat een geweldig effect geeft in het licht van de theaterlampen. De schminck was geïnspireerd door de kenmerkende littekens uit het werk van de rebelse (half-Nederlandse) streetartkunstenaar Jorrit, die veel levensgrote muurschilderingen heeft gemaakt in Napels, zoals dit portret van stadsheilige San Gennaro in de wijk Forcella.

Zingen op de balkons
Terwijl wij aan het rondrennen waren, liep de hele straat vol met mensen. De acteurs die de politieagenten speelden, stonden op podiumpjes tussen het publiek, en de kinderen zongen vanaf de balkons. In de smalle straat stonden acteurs, publiek en crew dus allemaal door elkaar, en het was geweldig om de verraste gezichten en de enthousiaste reacties van het publiek te zien.

Terwijl wij als kostuumatelier na afloop nog stonden na te gloeien van alle opwinding van het toneelstuk, waren de jongens al naar de kleedkamer gerend om snel hun bezwete bloemenpakken uit te gooien. Toen we boven kwamen, waren er vijftien uitzinnige jochies aan het rondrennen in hun onderbroek. In deze vrolijke bende was het nogal een uitdaging om iedereen weer in zijn eigen kleren te krijgen.

Terwijl de straat veranderde in een dansfeest, tenmidden van deze chaos en energie, zei mijn groepsgenootje: Volgens mij ben je nu toch echt ten diepste doorgedrongen in het rijk van Napels!  

28 jul Dit bericht is gepubliceerd op juli 28, 2023 om 12:42 pm. Het’is opgeslagen in cultuur, Napels, reportage en getagd als kostuums, theater. Markeer de permalink als favoriet. Volg hier alle reacties met de RSS feed voor dit bericht.